Nikki ; Ammervill's Anika Gwendolin
(Geplaatst met toestemming van de baasjes van Nikki)
Nikki
Nikki werd geboren op 2 maart 2009 in de kennel Ammervill’s te Ammerzoden, in de Bommelerwaard
(Gelderland).
Haar officiële naam was: “Ammervill’s Annika Gwendolyn”, een naam die we zelf mochten bedenken
als hij maar met een A begon, omdat ze uit het eerste nest van de kennel kwam. Wij wilden eigenlijk
een naam met een N als eerbetoon aan onze eerste hond Noa, die net als Nikki een Kooikerhondje
was. De koosnaam van Annika bleek Nikki te zijn en zo kwamen we aan haar roepnaam. Haar tweede
naam betekent in het Keltisch ‘wit, eerlijk, gezegend’.
Noa was op 5 december 2008 op de veel te jonge leeftijd van net 8 jaar overleden aan chronisch
nierfalen. We hadden veel verdriet, want Noa was een heel erg geliefde huisgenoot die wegvalt. Haar
‘inslapen’ was helaas noodzakelijk, maar was niet erg fijn gegaan.
We hadden nog ons andere hondenmeisje Dewi, een Cavalier King Charles Spaniël, en dachten er
niet over om weer een andere hond te nemen. In onze ogen was Noa onvervangbaar.
Maar Dewi werd depressief en steeds schijnzwanger. Dus na verloop van tijd gingen we toch aan een
maatje erbij denken, want het ging niet goed met Dewi. En dat moest dan weer een Kooikerhondje
worden. Daarbij beseften wij dat iedere hond een persoonlijkheid en dus verschillend is, ook al is de
hond van hetzelfde ras. Maar dat gaf ook weer herkenning omdat er bepaalde overeenkomende
raskenmerken zijn. We bezochten eind januari 2009 een kennel, maar toen de Kooikerhondjes ons
aankeken was het net alsof dat door de ogen van Noa gebeurde. Kooikers kunnen je intens aankijken,
dus dat was heel emotioneel. We besloten de stap niet te nemen omdat we er nog niet aan toe waren.
Maar de depressiviteit van Dewi ging niet over, dus gingen we toch weer op internet kijken. We wilden
een pup die in huis was grootgebracht met kinderen en andere dieren en niet bij een broodfokker
vandaan kwam.
We kwamen uit bij de kennel Ammervill’s in Ammerzoden en besloten daar te gaan kijken. Zij hadden
een Kooikerteefje Manusia’s Minka, die net zwanger was.
We aarzelden nog, maar de kennelhoudster vond ons na een gesprek geschikt en we besloten
voorlopig in te schrijven voor een teefje uit dat
nest. We werden gedurende de zwangerschap op de hoogte gehouden van hoe het ging.
Op maandag 2 maart 2009 wierp Minka haar eerste nestje bestaande uit 3 teefjes en 4 reutjes. Eén
van die teefjes zou van ons worden, maar welke dat zou worden was nog niet bekend. Het eerste
teefje zou voor de kennelhoudster zijn. We kregen foto’s gestuurd van Minka met haar kroost en
mochten een paar keer op bezoek komen. Toen de dag kwam dat we mochten kiezen welk teefje het
zou worden gingen we naar Ammerzoden. De hondjes speelden met elkaar en als ze moe waren
geworden, vielen ze in slaap op de plaats waar het batterijtje leeg was geraakt. Eén puppy teefje viel
op en kwam steeds naar ons toe en zo komt het dat Nikki ons eigenlijk zelf heeft uitgekozen. Ze was
nog zo klein, dat het net een marmotje was, als ze even op je onderarm mocht en je haar tegen de
borst kon houden. Het viel op dat ze bij het stoeien niet terug week, maar in de aanval ging. Het was
een dapper meisje. De pups moesten zeker 10 weken bij hun moeder en elkaar blijven.
Op Koninginnedag, donderdag 30 april 2009 konden we Nikki ophalen, om met ons mee naar huis te
gaan. Het was een stralend mooie dag en het had in zich om een feestelijke dag te gaan worden
Wij gingen vanuit Amerongen naar Ammerzoden en zouden Nikki tussen 09.30 en 10.00 uur ophalen.
De hondjes liepen buiten in een ren en speelden met mekaar en kregen hun maaltijd nog met elkaar.
Nikki at vol overtuiging uit haar etensbak en die manier heeft ze volgehouden tot op late leeftijd. Wat
waren we blij dat Nikki nu mee kon en we waren benieuwd hoe Dewi op haar nieuwe ‘zusje’ zou
reageren. Onderweg hoorden we op de autoradio van de aanslag in Apeldoorn. Thuis in Amerongen
snuffelde Nikki overal en verkende het huis. De kennismaking met Dewi ging heel erg goed en ze
werd gelijk geaccepteerd. Ruud heeft die dag niet zo intens kunnen genieten van ons nieuwe
Kooikermeisje, want hij werd als rechercheur in dienst geroepen in verband met de aanslag.
Dewi was heel erg blij met Nikki en ook de kater Beau accepteerde Nikki helemaal. Dewi ontpopte
zich als een ‘oudere zus’ voor Nikki en werd een echte alfa-hond, waarvan Nikki veel leerde. Nikki en
Dewi lagen vaak samen in de hondenmand of ze lagen dicht tegen elkaar op de bank. Dewi was ee
Bourgondiër en klom graag op trappen uit nieuwsgierigheid, iets dat Nikki niet zo deed.
Pearl ging met Nikki naar Puppy-cursus. Onze oude vertrouwde hondenschool ‘De Trouwe Viervoeter’
in Cothen bleek vol, dus weken wij uit naar de Hondenvereniging Antis in Wijk bij Duurstede. Pearl kon
een aantal keren niet, dus nam Ruud het over. Op 1 juli 2009 haalde Nikki haar eerste certificaat
‘Puppy-cursus’. Het vervolg was de cursus ‘Jonge Hond’ die Ruud en Nikki samen liepen met als
resultaat een certificaat op 24 februari 2010. Ruud had aangegeven dat hij in het najaar van 2009
weer terug zou gaan naar HDV ‘De Trouwe Viervoeter’ in Cothen, waar op 19 december 2009 het
certificaat ‘Elementaire Gehoorzaamheid’ (EG) werd gehaald. Ruud en Nikki trainden bij beide
hondenverenigingen; dinsdagavond bij Antis en zaterdagochtend in Cothen. Op 24 juni 2010 werd bij
Antis de cursus ‘Gehoorzaamheid-A’ gehaald. Nikki liet blijken dat ze een zwak had voor de trainster
Sabine, die met een wenskaart ‘Heel veel plezier samen’ ons een hart onder de riem stak.
Honden kennen net als kinderen een pubertijd, maar Nikki is eigenlijk altijd gehoorzaam geweest en is
nooit weggelopen. Wel is het een keer voorgekomen, dat we een nieuw kleed onder tafel hadden
gekocht en even wegwaren. Dat vond Nikki niet leuk en die heeft uit frustratie het midden van het
hoogpolige kleed kaal gebeten. Toen we terugkwamen van boodschappen doen zat ze erbij en was
ze zich van geen kwaad bewust. Verder heeft ze nooit iets gesloopt.
Nikki bleek een liefhebster van autorijden toen ze daar eenmaal aan gewend was. Ze wilde altijd
weten waar de reis naar toe gingen en stond dan midden tussen de voorstoelen in, terwijl Dewi op de
achterbank lag te slapen. Ze kwam dan steeds verder naar voren, totdat Pearl haar terug moest halen,
omdat ze bijna op de versnellingspook stond. Tot de eindbestemming bleef ze zo ‘meerijden’. En het
maakte niet uit waar de reis heen ging: naar de hondenschool, of naar een uitlaatgebied, naar het
‘Kleine Vrouwtje’ Corine in Bussum of op vakantie. Dewi en Nikki werden een onafscheidelijk koppel,
die we overal mee naar toe konden nemen.
Uitlaten gebeurde in verschillende bosgebieden waar honden los mogen lopen, zoals het bos tussen
Leersum en Amerongen, de Uilentoren, kasteel Broekhuizen, de Amerongse Berg, het bos bij Elst en
de ‘Dooie Arm’ van de Rijn tussen Amerongen en Wijk bij Duurstede.
Nikki was niet zo’n zwemster; ze hield wel van water, maar wilde grond onder haar poten voelen,
terwijl Dewi een soort zeehond was die graag zwom. Bij de ‘Dooie Arm’ ging Nikki luid blaffend achter
andere honden aan, die achter een gegooide bal het water in stormden. Nikki had dan het idee dat ze
die honden het water in joeg en dat was een heel erg leuk spel. Daarin leek Nikki sprekend op Noa en
dan zag je de haartjes op haar hoofd omhoog staan en kwam een gedrevenheid in haar ogen.
Nikki vond als Kooikerhondje dat eenden moesten zwemmen, dus werden ze het water ingejaagd.
Dewi leerde Nikki hoe je bosbessen van de struik kon herkennen, plukken en opeten en dat had Dewi
weer van Noa geleerd. Nikki liet blijken dat als ze een bepaald gebied leuk vond, want ze maakte dan
een soort huilend geluid van blijdschap bij haar favoriete terreinen. In de winter van 2009 op 2010
maakte Nikki voor het eerst kennis met sneeuw en dat vindt iedere hond leuk.
Nikki mocht bij tijd en wijle, net als elke hond, graag in viezigheid rollen, maar de wasbeurt die daarop
logischerwijs volgde, was ook geen probleem en eigenlijk vond ze dat dan wel lekker.
Tijdens de gehoorzaamheidslessen in Cothen op zaterdagochtend liet Nikki blijken dat ze het veld met
de toestellen van de ‘Behendigheid/Agility’ veel leuker en uitdagender vond dan de commando’s ‘zit’
en ‘af’. Op 11 december 2010 haalden Ruud en Nikki de ‘Voortgezette Elementaire Gehoorzaamheid’
(VEG). Met name het ‘af blijven liggen’ gedurende een minuut op de koude en natte grond was voor
Nikki een moeilijke opgave, maar de trainer Berry wist dat het de bedoeling was dat Ruud en Nikki
door zouden gaan naar Agility, dus die bleef bij het ‘af-commando’ boos naar haar kijken en Nikki had
veel ontzag voor Berry, dus dat lukte uiteindelijk.
In februari 2011 gingen Ruud en Nikki voor het eerste naar ‘Agility Beginners’ en op 18 juni 2011 werd
een certificaat en de 5e
plaats gehaald en gingen ze door naar ‘Agilty Gevorderden’. Nikki wist altijd
de badkamer in, zo van “schiet eens op, want we moeten weg”. Op 14 juni 2014 haalden Ruud en
Nikki ‘Agility Recreanten’ dat later ‘Agilty C’ is geworden. Bij de Agility werden door hen als koppel
diverse bekers gewonnen en zelfs toen ze met ‘pensioen’ ging in december 2020 werd nog een beker
voor de eerste plaats gewonnen.
De eerste vakantie was in augustus 2009 met een hotelverblijf van enkele dagen in het Westerwald
(Duitsland). Dat was een lange reis en Dewi was reizen gewend, maar voor Nikki was alles nieuw.
Ze vond de reis in de auto maar spannend en was een beetje hyper op de achterbank, terwijl Dewi
rustig lag te slapen. Daarna ging de reis door naar België voor een vakantie in een appartement in
een oude watermolen ‘Moulin de Mabompre’ in de Ardennen, vlakbij Bastogne. Dat huisje had nog
een waterrad en dat vonden Dewi en Nikki erg interessant. Dewi nam Nikki op sleeptouw naar de
daarnaast gelegen boerderij van de eigenaren, met vooral aandacht voor een net bemest landje en ze
had ontdekt dat er botten begraven lagen van eerdere barbecues. Dewi was een echte boef en gericht
op eten en als luisteren niet uitkwam ging zij haar eigen gang. Ook het waterrad was aantrekkelijk en
daar waren wij niet altijd blij mee, want we zagen de hondendames al in gedachte in het water vallen
bij het draaiende waterrad.
Eind mei 2010 was de eerste kennismaking met Terschelling en het appartement De Kolk in Striep
van Irma en Albert. We verbleven daar een week en dat zou een jaarlijks terugkerend ritueel worden.
De boottocht vond Nikki niet zo leuk en ze was erg zenuwachtig. Bij het appartement was een
grasveld en dat vond Nikki heel erg leuk om op te liggen en te rollen. Samen met Dewi in een
hondenkar achter de fiets werd door allebei eerst met veel blafprotest ontvangen, maar toen ze
ontdekten dat we dan wat leuks gingen doen, werd dat snel geaccepteerd. Alleen als onderweg een
hond gesignaleerd werd, moest duidelijk gemaakt worden wie de baas op het eiland was. Het strand
van Terschelling was geweldig en Nikki liet zien dat ze een jachthond was, want meeuwen horen te
vliegen en zee-eenden in het water. Dewi en Nikki vonden Duitse bunkers verkennen samen met het
baasje heel erg leuk.
Nikki werd net als Dewi een heel bereisde hond en na die vakanties volgden ieder jaar weer andere
ontdekkingen. Dewi ging gewoond rustig slapen en Nikki ‘navigeerde mee’ op elke reis, al was het nog
zo ver. We gingen naar Kent en Wiltshire in Engeland, de Hunsrück in Duitsland en de Loiret,
Bretagne, de Dordogne en Bourgogne in Frankrijk.
Er wordt wel gezegd dat de hond op de baas lijkt en dat bleek bij Nikki wel op te gaan wat betreft
Ruud. Nikki was net als haar baasje heel erg gek op joghurt. Ook bleek Nikki net als haar baasje een
echte verzamelaar. Als zij een kluif of kauwstaafje kreeg, werd dat niet gelijk opgegeten maar eerst
bewaard. Die werd vaak meegenomen naar buiten bij een wandeling, want die mocht ook weer niet
gekaapt worden. Pas na dagen werd het verzamelobject opgegeten.
Op dinsdag 30 juni 2015 overleed Dewi. Wij waren een weekje op vakantie naar Malta en daar
konden de honden niet mee naar toe. Maar Dewi en Nikki mochten logeren bij onze dochter Corine.
Het was bloedheet die dag en dat trok het hartje van Dewi niet meer en ’s avonds op de bank bij
Corine overleed zij aan een hartstilstand. Dat was een enorm drama voor iedereen, maar ook voor
Nikki. Ze werd erg depressief en er moest gewoon een andere hond komen.
Gezien de gezondheidsproblemen met het ras wilden we geen Cavalier-pup.
We besloten voor een gezonde herplaatser te
gaan en vonden zo Misty, die bijna 4 jaar oud was en de kennel ‘An Excellent Choice’ waar zij zat
moest inkrimpen. Die kennel was eerlijk in het benoemen van de problemen. Misty was gezond en
had geen problemen als een te korte snuit en te kleine schedel. We gingen samen met Nikki kijken en
het bleek een goede match te zijn. Op zaterdag 5 september 2015 gingen we Misty halen en een paar
dagen later werd Misty 4 jaar op de bijzondere datum 9/11. Nikki was dolblij met haar nieuwe ‘zusje’
Misty, die niet veel gewend was en vooral door vrouwen verzorgd was. Misty was bijna nooit buiten de
boerderij met het kennel-terrein geweest. Nikki heeft als nieuwe alfa-hond Misty ‘opgeleid’ die werd
meegenomen in de voor haar onbekende bos, meeging naar het water en op vakantie mee mocht.
Nikki en Misty werden een hecht koppel. Nikki leerde Misty op haar beurt weer bosbessen zoeken en
plukken. En met z’n tweeën lieten ze merken welke andere honden ze leuk of niet leuk vonden.
Ook Misty werd een bereisde hond en zo gingen Nikki en Misty als nieuw koppel weer mee op
vakantie, ieder jaar een week naar Terschelling. In augustus 2016 gingen we terug naar ‘ons’
vakantiehuis in Bouniagues in de Dordogne, waar we in 2012 met Dewi en Nikki waren geweest.
Nikki maakte nu Misty wegwijs in de grote spannende tuin. We gingen een paar keer zwemmen in de
Dordogne. Nikki ging dan het water in met het baasje, maar Misty vond pootjebaden genoeg.
Op woensdag 9 november 2016 was de kater Beau plotseling ziek en liep hij te hijgen en zat hij stil
onder het raam bij de buurvrouw. Ruud is met hem naar de dierenarts gegaan en het bleek dat hij een
tumor in zijn buik had, die kapot was gegaan met als gevolg grote benauwdheid. Operatie was niet
meer mogelijk en euthanasie was de enige optie en zo viel Beau weg uit de roedel.
In november 2016 dook er ineens een stevige cyperse kat op, die steeds mee ging lopen. Nikki hield
helemaal niet van katten, maar die kat had daar lak aan. We noemden de kat Bolleke en die ging
steeds verder meelopen tot op ons erf en uiteindelijk mee naar binnen. Bolleke bleek een poes te zijn
die niet gechipt was. Er was geen eigenaar bekend en mogelijk is ze meegereisd met een vrachtauto.
Ze was getraumatiseerd, want als ze in een dichte ruimte kwam schoot ze helemaal in blinde paniek.
Ze koos ons huis uit als haar toekomstige thuis en zo zijn we aan deze ‘asielzoekerskat’ gekomen.
Nikki accepteerde Bolleke uiteindelijk, maar ze moest zich wel gedragen, want anders werd Bolleke tot
de orde geroepen.
Nikki had een aantal speciale gewoontes. Als een ambulance, politieauto of de brandweer langs
kwam met sirene, of als de maandelijkse sirenetest was, dan liet ze merken van dat ze van de wolf
afstamde. Dat huilen deed ze ook bij bepaalde muziek, zoals sommige countrynummers, die haar
kennelijk raakten. Misschien leek ze daarin op het baasje dat van Bluegrass country houdt? Het waren
altijd dezelfde countrynummers. We hebben nooit geweten of ze die nummers mooi of irritant vond.
Nikki ging als we weg waren in de stoel van Ruud zitten en ze kon zo goed naar buiten kijken, zowel in
Amerongen als in Soest. Toen we in Soest woonden ging ze in de regel ‘s nachts in die stoel slapen.
Als Nikki het naar haar zin had kon je dat zien aan haar gezichtsuitdrukking met haar bek iets open en
haar ondertanden bloot. Ze werd dan wel de ‘lachende hond’ genoemd.
Ze liep vaak ’s ochtends met het baasje mee de badkamer in, om hem te manen op te schieten om
wat leuks te gaan doen.
Ze had een aantal lievelingsspeeltjes, die ze heel lang gekoesterd heeft en waar ze zuinig op was.
Van pup af aan hield ze van ‘piepers’ in pluche beesten. Haar eerste favoriete knuffel was ‘Koetje’ die
verschrikkelijk lang is meegegaan en overal mee naar toe werd genomen. In de loop der tijd kwam
‘Eend’ die er voor een Kooikerhondje natuurlijk bij hoorde en later ook ‘Beertje’. ’s Avonds werden die
knuffels bij ons als baasjes gebracht en dan ging ze voor je staan en werd je zo uitgenodigd om nog
even met haar te spelen.
Bij het autorijden als ze ‘mee reed’ en tussen de voorstoelen ging staan, legde ze haar kop soms
schuin op de schouder van het baasje en/of het vrouwtje en kreeg je af en toe een knuffel of likje.
Ze liet duidelijk blijken dat ze van ons hield en dat deden wij ook van haar.
Zo kwam ook Misty nu samen met Nikki in Engeland in Oxfordshite en Warwickshire, in de Elzas,
Vogezen en Bourgogne in Frankrijk en aan de Oostzee in Noord-Duitsland.
In 2020 ontpopte het corona-virus zich. Wij hadden de ouderlijke woning van Ruud in Soest geërfd en
die werd verbouwd. Tijdens de verbouwing gingen we meerdere keren kijken en Nikki roofde een keer
een broodje frikandel van de bouwvakkers, iets dat ze nooit deed. In november 2020 zijn we van
Amerongen naar Soest verhuisd. Nikki en Misty pasten zich heel snel aan en ook daar werden weer
prachtige uitlaatgebieden gevonden, zoals de Soesterduinen, het Baarnse Bos met de vijver ‘De Grote
Kom’, de bossen bij de Hooge Vuursche en de grote vijver bij Birkhoven in Amersfoort. Nikki liet bij
deze plaatsen met een soort huilend geluid weten dat ze dat erg leuk vond.
De lockdown met avondklok in januari 2021 was bijzonder, omdat je bij het uitlaten van de honden na
22.00 uur wel buiten mocht. Het gaf een bijzonder gevoel als je nagenoeg niemand op straat zag.
Half mei 2021 gingen we weer een weekje naar Terschelling en toen gingen net de terrassen weer
open na de lockdown. Wat een bevrijding en we hebben toen nog meer van Terschelling genoten dan
anders, waarbij Nikki en Misty weer overal mee naar toe mochten in de hondenkar achter de fiets.
In juli 2021 gingen we een week naar een vakantiehuisje bij Westerbork in Drenthe en ook daar was
een voor de honden interessant bos met wild.
Begin augustus 2021 werd bij Nikki een hartruis vastgesteld door dierenarts Sanne van dierenkliniek
Soest. Ze had nooit gezondheidsproblemen gehad en had een hele goede conditie door de agility.
Er werden röntgenfoto’s gemaakt en ze bleek een lekkende hartklep te hebben, waarvoor ze haar
verdere leven medicijnen moest nemen en regelmatig controle nodig was. Ze was toen 12 jaar en 5
maanden oud. Het werd een ouder dametje, die nog steeds genoot van de bos- en duinwandelingen.
Ze ging vaak onder ons bed liggen op de slaapkamer beneden, wat in de zomer een koel plekje was.
In september 2021 gingen we twee weken naar Lütjenburg in Noord-Duitsland, waar we twee jaar
daarvoor ook waren geweest, nu vakanties in het buitenland weer konden.
In januari 2022 gingen we een weekje naar een huisje bij Hengelo in de Achterhoek. Er was lockdown,
maar toch kon je mooie boswandelingen maken en Duitsland was vlakbij, waar alles open was.
Eind juni 2022 gingen we nog weer voor ons jaarlijkse weekje naar Terschelling.
In augustus 2022 gingen we op vakantie naar Engeland en namen nu de trein via de Eurotunnel van
Calais naar Folkestone. Daarbij kun je met de honden in de auto blijven en de overtocht duurt een half
uur, dus dat was veel prettiger, want het was snikheet. Vooral Nikki vond dat erg spannend en zocht
met grote ogen steun bij ons. Daarna pakten we een hotel in Engeland en de volgende dag reden we
door naar Exford in Exmore National Parc in Noord-Devon, waar we twee weken een cottage hadden.
Vlakbij liep een riviertje en was de zee en er konden prachtige wandelingen gemaakt worden bij oude
Middeleeuwse stenen bruggen en riviertjes. Dat zou de laatste vakantiereis van Nikki worden. We
besloten niet meer ver te gaan met haar; alleen Terschelling lag nog in de planning.
Nikki was in juni 2023 weer toe aan een controle voor de lekkende hartklep. Ze deed het goed op de
medicijnen, maar had duidelijk minder energie. Ze wilde nog steeds graag mee naar het bos, maar we
merkten dat ze halverwege erg langzaam ging lopen en moe was en dat je rustig aan moest doen.
Zondag 11 juni was Nikki benauwd en braakte zij vocht. Het was erg benauwd weer, maar de dag
erna ging het alweer beter met Nikki. Op vrijdag 16 juni ging ze voor controle bij dierenarts Jessica en
vertelden we over de benauwdheid. De hartruis leek stabiel en Jessica gaf voor de zekerheid een
injectie met vochtafdrijvend middel. Ook haar nierfunctie werd gecheckt en bleek goed. Er werden
twee röntgenfoto’s van haar longen gemaakt, om te kijken of ze vocht in de longen had. Op zaterdag
17 juni bespraken we met Jessica hoe het ging en de vochtafdrijver had zijn werk goed gedaan.
Er werden toen ter vergelijking nog weer twee röntgenfoto’s van de longen gemaakt.
Op dinsdag 20 juni ging Nikki en Misty naar de trimster Yvette. Zij merkte op dat Misty dominanter
geworden was, wat honden doen als ze merken dat de andere hond zwakker wordt. Ze merkte verder
op dat Nikki voor het eerst haar tanden niet liet schoonmaken, terwijl ze dat eerder rustig onderging.
Op vrijdag 23 juni bespraken we de uitkomst van de röntgenfoto’s en er zat geen vocht achter de
longen en de lekkende hartklep was constant gebleven. Maar de specialistische onderzoeker had wel
meegegeven dat hij de milt, die hij ook kon zien op de foto’s, niet vertrouwde en het advies was om
een echo te laten maken. Dat gebeurde op dinsdag 27 juni en Ruud bracht haar nuchter om 09.00 uur
naar de dierenkliniek Soest. Om 11.38 uur werd hij op zijn werk teruggebeld door Jessica, dat het niet
goed was en dat Nikki een grote tumor in haar milt had. Ruud ging onmiddellijk naar huis en heeft het
slechte nieuws aan Pearl verteld en samen hebben we Nikki opgehaald en een gesprek gehad over
de kansen voor Nikki. De volgende dag kon ze geopereerd worden, waarbij de milt verwijderd zou
worden. De kans dat Nikki zou sterven op de operatietafel was behoorlijk groot en als de tumor
kwaadaardig was en er uitzaaiingen geconstateerd werden, zouden ze haar niet uit de narcose halen.
De andere optie was euthanasie en daarvan was uitstel ook niet mogelijk, want als de tumor zou
knappen zou dat een levensbedreigende situatie opleveren met enorme paniek. We zouden vrijdag
30 juni naar Terschelling gaan, maar Nikki nog meenemen was een veel te groot risico in deze
situatie. We zouden graag de reis naar Terschelling gecanceld hebben als Nikki een goede kans op
een succesvolle operatie had gehad. Dus wat te doen? Ruud nam Nikki samen met Misty die middag
nog mee naar één van haar geliefde plaatsen in het bos bij de Hooge Vuursche. Toen Ruud terug
kwam had Pearl nog voor nader overleg met de dierenkliniek gebeld en het bleek dat de verwachting
voor het overleven van de zware operatie, met haar hartprobleem, slechts 25% was en daarbij ook
nog dat de tumor zeer waarschijnlijk kwaadaardig was. Als Nikki de operatie zou overleven was de
kans bovendien heel groot dat haar hartprobleem zou verergeren. Om verder lijden te besparen
konden we niet anders dan tot euthanasie besluiten en dat zou de volgende dag gebeuren. Het zou bij
ons thuis gebeuren om zo min mogelijk stress bij Nikki te veroorzaken.
Diezelfde avond op dinsdag 27 juni zijn Pearl, Ruud met Nikki en Misty nog naar haar geliefde vijver
bij Birkhoven in Amersfoort gegaan. Nikki genoot ervan en is het water van de vijver nog ingegaan en
blafte nog naar een hond die volgens haar het water in moest. Toen we terugliepen naar de auto ging
dat moeizaam, omdat haar energie op was. Ze was die avond en nacht erg onrustig en voelde ons
verdriet en onrust en ongetwijfeld ook dat ze ernstig ziek was. Honden en zeker Kooikerhondjes zijn
erg sensitief. Ze ging dan voor ons staan en keek ons diep in de ogen. ’s Avonds kwam ze nog met
haar ‘Beertje’ aanlopen om nog even te spelen. ‘s Nachts kwam ze meerdere keren onze slaapkamer
inlopen om even bij ons te kijken. De volgende ochtend woensdag 28 juni 2023 was ze nog steeds
onrustig en keek ons diep in de ogen zoals Kooikers dat kunnen. Je wilt de tijd die we nog met haar
hadden, stilzetten of haar beter toveren, maar dat gaat helaas niet. Die middag kwam dierenarts
Jessica met assistente Riëlle om 14.35 uur bij ons thuis. Het ‘inslapen’ gebeurde rustig en vredig.
Na de eerste injectie die haar in diepe slaap zou brengen, kroop Nikki bij Ruud op schoot en viel bij
hem in slaap. Daarna werd de definitieve injectie ingebracht. Op woensdag 28 juni 2023, om 15.10
uur is Nikki gestorven op de schoot en in de armen van Ruud, met Pearl aan hun zijde.
Daarna hebben we Nikki met ‘Beertje’ naar het dierencrematorium in Naarden gebracht. Wat een
onwerkelijk gevoel toen we thuiskwamen en haar lege kussen zagen en ze ook niet meer lag onder
het bed of in de stoel van Ruud.
We zijn kapot van verdriet; veertien jaar en bijna vier maanden oud was ze geworden en al die tijd
waren we hele dikke maatjes geweest. Haar onvoorwaardelijke liefde en vriendschap moesten we nu
gaan missen. Dierenliefde is een wonder!
Maar o, wat zijn we dankbaar dat Nikki onze hond wilde zijn, dat zij haar leven met ons heeft gedeeld.
Lieve Nikki, we zullen jou nooit vergeten en nooit zul je uit onze harten verdwijnen!
Ruud en Pearl Mosk
Misty en Bolleke
Soest