Nikki ;   Ammervill's Anika Gwendolin

(Geplaatst met toestemming van de baasjes van Nikki)

Nikki

 

Nikki werd geboren op 2 maart 2009 in de kennel Ammervill’s te Ammerzoden, in de Bommelerwaard

(Gelderland).

Haar officiële naam was: “Ammervill’s Annika Gwendolyn”, een naam die we zelf mochten bedenken

als hij maar met een A begon, omdat ze uit het eerste nest van de kennel kwam. Wij wilden eigenlijk

een naam met een N als eerbetoon aan onze eerste hond Noa, die net als Nikki een Kooikerhondje

was. De koosnaam van Annika bleek Nikki te zijn en zo kwamen we aan haar roepnaam. Haar tweede

naam betekent in het Keltisch ‘wit, eerlijk, gezegend’.

Noa was op 5 december 2008 op de veel te jonge leeftijd van net 8 jaar overleden aan chronisch

nierfalen. We hadden veel verdriet, want Noa was een heel erg geliefde huisgenoot die wegvalt. Haar

‘inslapen’ was helaas noodzakelijk, maar was niet erg fijn gegaan.

We hadden nog ons andere hondenmeisje Dewi, een Cavalier King Charles Spaniël, en dachten er

niet over om weer een andere hond te nemen. In onze ogen was Noa onvervangbaar.

Maar Dewi werd depressief en steeds schijnzwanger. Dus na verloop van tijd gingen we toch aan een

maatje erbij denken, want het ging niet goed met Dewi. En dat moest dan weer een Kooikerhondje

worden. Daarbij beseften wij dat iedere hond een persoonlijkheid en dus verschillend is, ook al is de

hond van hetzelfde ras. Maar dat gaf ook weer herkenning omdat er bepaalde overeenkomende

raskenmerken zijn. We bezochten eind januari 2009 een kennel, maar toen de Kooikerhondjes ons

aankeken was het net alsof dat door de ogen van Noa gebeurde. Kooikers kunnen je intens aankijken,

dus dat was heel emotioneel. We besloten de stap niet te nemen omdat we er nog niet aan toe waren.

Maar de depressiviteit van Dewi ging niet over, dus gingen we toch weer op internet kijken. We wilden

een pup die in huis was grootgebracht met kinderen en andere dieren en niet bij een broodfokker

vandaan kwam.

 

We kwamen uit bij de kennel Ammervill’s in Ammerzoden en besloten daar te gaan kijken. Zij hadden

een Kooikerteefje Manusia’s Minka, die net zwanger was.

We aarzelden nog, maar de kennelhoudster vond ons na een gesprek geschikt en we besloten

voorlopig in te schrijven voor een teefje uit dat

nest. We werden gedurende de zwangerschap op de hoogte gehouden van hoe het ging.

Op maandag 2 maart 2009 wierp Minka haar eerste nestje bestaande uit 3 teefjes en 4 reutjes. Eén

van die teefjes zou van ons worden, maar welke dat zou worden was nog niet bekend. Het eerste

teefje zou voor de kennelhoudster zijn. We kregen foto’s gestuurd van Minka met haar kroost en

mochten een paar keer op bezoek komen. Toen de dag kwam dat we mochten kiezen welk teefje het

zou worden gingen we naar Ammerzoden. De hondjes speelden met elkaar en als ze moe waren

geworden, vielen ze in slaap op de plaats waar het batterijtje leeg was geraakt. Eén puppy teefje viel

op en kwam steeds naar ons toe en zo komt het dat Nikki ons eigenlijk zelf heeft uitgekozen. Ze was

nog zo klein, dat het net een marmotje was, als ze even op je onderarm mocht en je haar tegen de

borst kon houden. Het viel op dat ze bij het stoeien niet terug week, maar in de aanval ging. Het was

een dapper meisje. De pups moesten zeker 10 weken bij hun moeder en elkaar blijven.

Op Koninginnedag, donderdag 30 april 2009 konden we Nikki ophalen, om met ons mee naar huis te

gaan. Het was een stralend mooie dag en het had in zich om een feestelijke dag te gaan worden

Wij gingen vanuit Amerongen naar Ammerzoden en zouden Nikki tussen 09.30 en 10.00 uur ophalen.

De hondjes liepen buiten in een ren en speelden met mekaar en kregen hun maaltijd nog met elkaar.

Nikki at vol overtuiging uit haar etensbak en die manier heeft ze volgehouden tot op late leeftijd. Wat

waren we blij dat Nikki nu mee kon en we waren benieuwd hoe Dewi op haar nieuwe ‘zusje’ zou

reageren. Onderweg hoorden we op de autoradio van de aanslag in Apeldoorn. Thuis in Amerongen

snuffelde Nikki overal en verkende het huis. De kennismaking met Dewi ging heel erg goed en ze

werd gelijk geaccepteerd. Ruud heeft die dag niet zo intens kunnen genieten van ons nieuwe

Kooikermeisje, want hij werd als rechercheur in dienst geroepen in verband met de aanslag.

Dewi was heel erg blij met Nikki en ook de kater Beau accepteerde Nikki helemaal. Dewi ontpopte

zich als een ‘oudere zus’ voor Nikki en werd een echte alfa-hond, waarvan Nikki veel leerde. Nikki en

Dewi lagen vaak samen in de hondenmand of ze lagen dicht tegen elkaar op de bank. Dewi was ee

Bourgondiër en klom graag op trappen uit nieuwsgierigheid, iets dat Nikki niet zo deed.

Pearl ging met Nikki naar Puppy-cursus. Onze oude vertrouwde hondenschool ‘De Trouwe Viervoeter’

in Cothen bleek vol, dus weken wij uit naar de Hondenvereniging Antis in Wijk bij Duurstede. Pearl kon

een aantal keren niet, dus nam Ruud het over. Op 1 juli 2009 haalde Nikki haar eerste certificaat

‘Puppy-cursus’. Het vervolg was de cursus ‘Jonge Hond’ die Ruud en Nikki samen liepen met als

resultaat een certificaat op 24 februari 2010. Ruud had aangegeven dat hij in het najaar van 2009

weer terug zou gaan naar HDV ‘De Trouwe Viervoeter’ in Cothen, waar op 19 december 2009 het

certificaat ‘Elementaire Gehoorzaamheid’ (EG) werd gehaald. Ruud en Nikki trainden bij beide

hondenverenigingen; dinsdagavond bij Antis en zaterdagochtend in Cothen. Op 24 juni 2010 werd bij

Antis de cursus ‘Gehoorzaamheid-A’ gehaald. Nikki liet blijken dat ze een zwak had voor de trainster

Sabine, die met een wenskaart ‘Heel veel plezier samen’ ons een hart onder de riem stak.

Honden kennen net als kinderen een pubertijd, maar Nikki is eigenlijk altijd gehoorzaam geweest en is

nooit weggelopen. Wel is het een keer voorgekomen, dat we een nieuw kleed onder tafel hadden

gekocht en even wegwaren. Dat vond Nikki niet leuk en die heeft uit frustratie het midden van het

hoogpolige kleed kaal gebeten. Toen we terugkwamen van boodschappen doen zat ze erbij en was

ze zich van geen kwaad bewust. Verder heeft ze nooit iets gesloopt.

Nikki bleek een liefhebster van autorijden toen ze daar eenmaal aan gewend was. Ze wilde altijd

weten waar de reis naar toe gingen en stond dan midden tussen de voorstoelen in, terwijl Dewi op de

achterbank lag te slapen. Ze kwam dan steeds verder naar voren, totdat Pearl haar terug moest halen,

omdat ze bijna op de versnellingspook stond. Tot de eindbestemming bleef ze zo ‘meerijden’. En het

maakte niet uit waar de reis heen ging: naar de hondenschool, of naar een uitlaatgebied, naar het

‘Kleine Vrouwtje’ Corine in Bussum of op vakantie. Dewi en Nikki werden een onafscheidelijk koppel,

die we overal mee naar toe konden nemen.

Uitlaten gebeurde in verschillende bosgebieden waar honden los mogen lopen, zoals het bos tussen

Leersum en Amerongen, de Uilentoren, kasteel Broekhuizen, de Amerongse Berg, het bos bij Elst en

de ‘Dooie Arm’ van de Rijn tussen Amerongen en Wijk bij Duurstede.

Nikki was niet zo’n zwemster; ze hield wel van water, maar wilde grond onder haar poten voelen,

terwijl Dewi een soort zeehond was die graag zwom. Bij de ‘Dooie Arm’ ging Nikki luid blaffend achter

andere honden aan, die achter een gegooide bal het water in stormden. Nikki had dan het idee dat ze

die honden het water in joeg en dat was een heel erg leuk spel. Daarin leek Nikki sprekend op Noa en

dan zag je de haartjes op haar hoofd omhoog staan en kwam een gedrevenheid in haar ogen.

Nikki vond als Kooikerhondje dat eenden moesten zwemmen, dus werden ze het water ingejaagd.

Dewi leerde Nikki hoe je bosbessen van de struik kon herkennen, plukken en opeten en dat had Dewi

weer van Noa geleerd. Nikki liet blijken dat als ze een bepaald gebied leuk vond, want ze maakte dan

een soort huilend geluid van blijdschap bij haar favoriete terreinen. In de winter van 2009 op 2010

maakte Nikki voor het eerst kennis met sneeuw en dat vindt iedere hond leuk.

Nikki mocht bij tijd en wijle, net als elke hond, graag in viezigheid rollen, maar de wasbeurt die daarop

logischerwijs volgde, was ook geen probleem en eigenlijk vond ze dat dan wel lekker.

Tijdens de gehoorzaamheidslessen in Cothen op zaterdagochtend liet Nikki blijken dat ze het veld met

de toestellen van de ‘Behendigheid/Agility’ veel leuker en uitdagender vond dan de commando’s ‘zit’

en ‘af’. Op 11 december 2010 haalden Ruud en Nikki de ‘Voortgezette Elementaire Gehoorzaamheid’

(VEG). Met name het ‘af blijven liggen’ gedurende een minuut op de koude en natte grond was voor

Nikki een moeilijke opgave, maar de trainer Berry wist dat het de bedoeling was dat Ruud en Nikki

door zouden gaan naar Agility, dus die bleef bij het ‘af-commando’ boos naar haar kijken en Nikki had

veel ontzag voor Berry, dus dat lukte uiteindelijk.

In februari 2011 gingen Ruud en Nikki voor het eerste naar ‘Agility Beginners’ en op 18 juni 2011 werd

een certificaat en de 5e

plaats gehaald en gingen ze door naar ‘Agilty Gevorderden’. Nikki wist altijd

de badkamer in, zo van “schiet eens op, want we moeten weg”. Op 14 juni 2014 haalden Ruud en

Nikki ‘Agility Recreanten’ dat later ‘Agilty C’ is geworden. Bij de Agility werden door hen als koppel

diverse bekers gewonnen en zelfs toen ze met ‘pensioen’ ging in december 2020 werd nog een beker

voor de eerste plaats gewonnen.

De eerste vakantie was in augustus 2009 met een hotelverblijf van enkele dagen in het Westerwald

(Duitsland). Dat was een lange reis en Dewi was reizen gewend, maar voor Nikki was alles nieuw.

Ze vond de reis in de auto maar spannend en was een beetje hyper op de achterbank, terwijl Dewi

rustig lag te slapen. Daarna ging de reis door naar België voor een vakantie in een appartement in

een oude watermolen ‘Moulin de Mabompre’ in de Ardennen, vlakbij Bastogne. Dat huisje had nog

een waterrad en dat vonden Dewi en Nikki erg interessant. Dewi nam Nikki op sleeptouw naar de

daarnaast gelegen boerderij van de eigenaren, met vooral aandacht voor een net bemest landje en ze

had ontdekt dat er botten begraven lagen van eerdere barbecues. Dewi was een echte boef en gericht

op eten en als luisteren niet uitkwam ging zij haar eigen gang. Ook het waterrad was aantrekkelijk en

daar waren wij niet altijd blij mee, want we zagen de hondendames al in gedachte in het water vallen

bij het draaiende waterrad.

Eind mei 2010 was de eerste kennismaking met Terschelling en het appartement De Kolk in Striep

van Irma en Albert. We verbleven daar een week en dat zou een jaarlijks terugkerend ritueel worden.

De boottocht vond Nikki niet zo leuk en ze was erg zenuwachtig. Bij het appartement was een

grasveld en dat vond Nikki heel erg leuk om op te liggen en te rollen. Samen met Dewi in een

hondenkar achter de fiets werd door allebei eerst met veel blafprotest ontvangen, maar toen ze

ontdekten dat we dan wat leuks gingen doen, werd dat snel geaccepteerd. Alleen als onderweg een

hond gesignaleerd werd, moest duidelijk gemaakt worden wie de baas op het eiland was. Het strand

van Terschelling was geweldig en Nikki liet zien dat ze een jachthond was, want meeuwen horen te

vliegen en zee-eenden in het water. Dewi en Nikki vonden Duitse bunkers verkennen samen met het

baasje heel erg leuk.

Nikki werd net als Dewi een heel bereisde hond en na die vakanties volgden ieder jaar weer andere

ontdekkingen. Dewi ging gewoond rustig slapen en Nikki ‘navigeerde mee’ op elke reis, al was het nog

zo ver. We gingen naar Kent en Wiltshire in Engeland, de Hunsrück in Duitsland en de Loiret,

Bretagne, de Dordogne en Bourgogne in Frankrijk.

Er wordt wel gezegd dat de hond op de baas lijkt en dat bleek bij Nikki wel op te gaan wat betreft

Ruud. Nikki was net als haar baasje heel erg gek op joghurt. Ook bleek Nikki net als haar baasje een

echte verzamelaar. Als zij een kluif of kauwstaafje kreeg, werd dat niet gelijk opgegeten maar eerst

bewaard. Die werd vaak meegenomen naar buiten bij een wandeling, want die mocht ook weer niet

gekaapt worden. Pas na dagen werd het verzamelobject opgegeten.

Op dinsdag 30 juni 2015 overleed Dewi. Wij waren een weekje op vakantie naar Malta en daar

konden de honden niet mee naar toe. Maar Dewi en Nikki mochten logeren bij onze dochter Corine.

Het was bloedheet die dag en dat trok het hartje van Dewi niet meer en ’s avonds op de bank bij

Corine overleed zij aan een hartstilstand. Dat was een enorm drama voor iedereen, maar ook voor

Nikki. Ze werd erg depressief en er moest gewoon een andere hond komen.

Gezien de gezondheidsproblemen met het ras wilden we geen Cavalier-pup.

We besloten voor een gezonde herplaatser te

gaan en vonden zo Misty, die bijna 4 jaar oud was en de kennel ‘An Excellent Choice’ waar zij zat

moest inkrimpen. Die kennel was eerlijk in het benoemen van de problemen. Misty was gezond en

had geen problemen als een te korte snuit en te kleine schedel. We gingen samen met Nikki kijken en

het bleek een goede match te zijn. Op zaterdag 5 september 2015 gingen we Misty halen en een paar

dagen later werd Misty 4 jaar op de bijzondere datum 9/11. Nikki was dolblij met haar nieuwe ‘zusje’

Misty, die niet veel gewend was en vooral door vrouwen verzorgd was. Misty was bijna nooit buiten de

boerderij met het kennel-terrein geweest. Nikki heeft als nieuwe alfa-hond Misty ‘opgeleid’ die werd

meegenomen in de voor haar onbekende bos, meeging naar het water en op vakantie mee mocht.

Nikki en Misty werden een hecht koppel. Nikki leerde Misty op haar beurt weer bosbessen zoeken en

plukken. En met z’n tweeën lieten ze merken welke andere honden ze leuk of niet leuk vonden.

Ook Misty werd een bereisde hond en zo gingen Nikki en Misty als nieuw koppel weer mee op

vakantie, ieder jaar een week naar Terschelling. In augustus 2016 gingen we terug naar ‘ons’

vakantiehuis in Bouniagues in de Dordogne, waar we in 2012 met Dewi en Nikki waren geweest.

Nikki maakte nu Misty wegwijs in de grote spannende tuin. We gingen een paar keer zwemmen in de

Dordogne. Nikki ging dan het water in met het baasje, maar Misty vond pootjebaden genoeg.

Op woensdag 9 november 2016 was de kater Beau plotseling ziek en liep hij te hijgen en zat hij stil

onder het raam bij de buurvrouw. Ruud is met hem naar de dierenarts gegaan en het bleek dat hij een

tumor in zijn buik had, die kapot was gegaan met als gevolg grote benauwdheid. Operatie was niet

meer mogelijk en euthanasie was de enige optie en zo viel Beau weg uit de roedel.

In november 2016 dook er ineens een stevige cyperse kat op, die steeds mee ging lopen. Nikki hield

helemaal niet van katten, maar die kat had daar lak aan. We noemden de kat Bolleke en die ging

steeds verder meelopen tot op ons erf en uiteindelijk mee naar binnen. Bolleke bleek een poes te zijn

die niet gechipt was. Er was geen eigenaar bekend en mogelijk is ze meegereisd met een vrachtauto.

Ze was getraumatiseerd, want als ze in een dichte ruimte kwam schoot ze helemaal in blinde paniek.

Ze koos ons huis uit als haar toekomstige thuis en zo zijn we aan deze ‘asielzoekerskat’ gekomen.

Nikki accepteerde Bolleke uiteindelijk, maar ze moest zich wel gedragen, want anders werd Bolleke tot

de orde geroepen.

Nikki had een aantal speciale gewoontes. Als een ambulance, politieauto of de brandweer langs

kwam met sirene, of als de maandelijkse sirenetest was, dan liet ze merken van dat ze van de wolf

afstamde. Dat huilen deed ze ook bij bepaalde muziek, zoals sommige countrynummers, die haar

kennelijk raakten. Misschien leek ze daarin op het baasje dat van Bluegrass country houdt? Het waren

altijd dezelfde countrynummers. We hebben nooit geweten of ze die nummers mooi of irritant vond.

Nikki ging als we weg waren in de stoel van Ruud zitten en ze kon zo goed naar buiten kijken, zowel in

Amerongen als in Soest. Toen we in Soest woonden ging ze in de regel ‘s nachts in die stoel slapen.

Als Nikki het naar haar zin had kon je dat zien aan haar gezichtsuitdrukking met haar bek iets open en

haar ondertanden bloot. Ze werd dan wel de ‘lachende hond’ genoemd.

Ze liep vaak ’s ochtends met het baasje mee de badkamer in, om hem te manen op te schieten om

wat leuks te gaan doen.

Ze had een aantal lievelingsspeeltjes, die ze heel lang gekoesterd heeft en waar ze zuinig op was.

Van pup af aan hield ze van ‘piepers’ in pluche beesten. Haar eerste favoriete knuffel was ‘Koetje’ die

verschrikkelijk lang is meegegaan en overal mee naar toe werd genomen. In de loop der tijd kwam

‘Eend’ die er voor een Kooikerhondje natuurlijk bij hoorde en later ook ‘Beertje’. ’s Avonds werden die

knuffels bij ons als baasjes gebracht en dan ging ze voor je staan en werd je zo uitgenodigd om nog

even met haar te spelen.

Bij het autorijden als ze ‘mee reed’ en tussen de voorstoelen ging staan, legde ze haar kop soms

schuin op de schouder van het baasje en/of het vrouwtje en kreeg je af en toe een knuffel of likje.

Ze liet duidelijk blijken dat ze van ons hield en dat deden wij ook van haar.

Zo kwam ook Misty nu samen met Nikki in Engeland in Oxfordshite en Warwickshire, in de Elzas,

Vogezen en Bourgogne in Frankrijk en aan de Oostzee in Noord-Duitsland.

In 2020 ontpopte het corona-virus zich. Wij hadden de ouderlijke woning van Ruud in Soest geërfd en

die werd verbouwd. Tijdens de verbouwing gingen we meerdere keren kijken en Nikki roofde een keer

een broodje frikandel van de bouwvakkers, iets dat ze nooit deed. In november 2020 zijn we van

Amerongen naar Soest verhuisd. Nikki en Misty pasten zich heel snel aan en ook daar werden weer

prachtige uitlaatgebieden gevonden, zoals de Soesterduinen, het Baarnse Bos met de vijver ‘De Grote

Kom’, de bossen bij de Hooge Vuursche en de grote vijver bij Birkhoven in Amersfoort. Nikki liet bij

deze plaatsen met een soort huilend geluid weten dat ze dat erg leuk vond.

De lockdown met avondklok in januari 2021 was bijzonder, omdat je bij het uitlaten van de honden na

22.00 uur wel buiten mocht. Het gaf een bijzonder gevoel als je nagenoeg niemand op straat zag.

Half mei 2021 gingen we weer een weekje naar Terschelling en toen gingen net de terrassen weer

open na de lockdown. Wat een bevrijding en we hebben toen nog meer van Terschelling genoten dan

anders, waarbij Nikki en Misty weer overal mee naar toe mochten in de hondenkar achter de fiets.

In juli 2021 gingen we een week naar een vakantiehuisje bij Westerbork in Drenthe en ook daar was

een voor de honden interessant bos met wild.

Begin augustus 2021 werd bij Nikki een hartruis vastgesteld door dierenarts Sanne van dierenkliniek

Soest. Ze had nooit gezondheidsproblemen gehad en had een hele goede conditie door de agility.

Er werden röntgenfoto’s gemaakt en ze bleek een lekkende hartklep te hebben, waarvoor ze haar

verdere leven medicijnen moest nemen en regelmatig controle nodig was. Ze was toen 12 jaar en 5

maanden oud. Het werd een ouder dametje, die nog steeds genoot van de bos- en duinwandelingen.

Ze ging vaak onder ons bed liggen op de slaapkamer beneden, wat in de zomer een koel plekje was.

In september 2021 gingen we twee weken naar Lütjenburg in Noord-Duitsland, waar we twee jaar

daarvoor ook waren geweest, nu vakanties in het buitenland weer konden.

In januari 2022 gingen we een weekje naar een huisje bij Hengelo in de Achterhoek. Er was lockdown,

maar toch kon je mooie boswandelingen maken en Duitsland was vlakbij, waar alles open was.

Eind juni 2022 gingen we nog weer voor ons jaarlijkse weekje naar Terschelling.

In augustus 2022 gingen we op vakantie naar Engeland en namen nu de trein via de Eurotunnel van

Calais naar Folkestone. Daarbij kun je met de honden in de auto blijven en de overtocht duurt een half

uur, dus dat was veel prettiger, want het was snikheet. Vooral Nikki vond dat erg spannend en zocht

met grote ogen steun bij ons. Daarna pakten we een hotel in Engeland en de volgende dag reden we

door naar Exford in Exmore National Parc in Noord-Devon, waar we twee weken een cottage hadden.

Vlakbij liep een riviertje en was de zee en er konden prachtige wandelingen gemaakt worden bij oude

Middeleeuwse stenen bruggen en riviertjes. Dat zou de laatste vakantiereis van Nikki worden. We

besloten niet meer ver te gaan met haar; alleen Terschelling lag nog in de planning.

Nikki was in juni 2023 weer toe aan een controle voor de lekkende hartklep. Ze deed het goed op de

medicijnen, maar had duidelijk minder energie. Ze wilde nog steeds graag mee naar het bos, maar we

merkten dat ze halverwege erg langzaam ging lopen en moe was en dat je rustig aan moest doen.

Zondag 11 juni was Nikki benauwd en braakte zij vocht. Het was erg benauwd weer, maar de dag

erna ging het alweer beter met Nikki. Op vrijdag 16 juni ging ze voor controle bij dierenarts Jessica en

vertelden we over de benauwdheid. De hartruis leek stabiel en Jessica gaf voor de zekerheid een

injectie met vochtafdrijvend middel. Ook haar nierfunctie werd gecheckt en bleek goed. Er werden

twee röntgenfoto’s van haar longen gemaakt, om te kijken of ze vocht in de longen had. Op zaterdag

17 juni bespraken we met Jessica hoe het ging en de vochtafdrijver had zijn werk goed gedaan.

Er werden toen ter vergelijking nog weer twee röntgenfoto’s van de longen gemaakt.

Op dinsdag 20 juni ging Nikki en Misty naar de trimster Yvette. Zij merkte op dat Misty dominanter

geworden was, wat honden doen als ze merken dat de andere hond zwakker wordt. Ze merkte verder

op dat Nikki voor het eerst haar tanden niet liet schoonmaken, terwijl ze dat eerder rustig onderging.

Op vrijdag 23 juni bespraken we de uitkomst van de röntgenfoto’s en er zat geen vocht achter de

longen en de lekkende hartklep was constant gebleven. Maar de specialistische onderzoeker had wel

meegegeven dat hij de milt, die hij ook kon zien op de foto’s, niet vertrouwde en het advies was om

een echo te laten maken. Dat gebeurde op dinsdag 27 juni en Ruud bracht haar nuchter om 09.00 uur

naar de dierenkliniek Soest. Om 11.38 uur werd hij op zijn werk teruggebeld door Jessica, dat het niet

goed was en dat Nikki een grote tumor in haar milt had. Ruud ging onmiddellijk naar huis en heeft het

slechte nieuws aan Pearl verteld en samen hebben we Nikki opgehaald en een gesprek gehad over

de kansen voor Nikki. De volgende dag kon ze geopereerd worden, waarbij de milt verwijderd zou

worden. De kans dat Nikki zou sterven op de operatietafel was behoorlijk groot en als de tumor

kwaadaardig was en er uitzaaiingen geconstateerd werden, zouden ze haar niet uit de narcose halen.

De andere optie was euthanasie en daarvan was uitstel ook niet mogelijk, want als de tumor zou

knappen zou dat een levensbedreigende situatie opleveren met enorme paniek. We zouden vrijdag

30 juni naar Terschelling gaan, maar Nikki nog meenemen was een veel te groot risico in deze

situatie. We zouden graag de reis naar Terschelling gecanceld hebben als Nikki een goede kans op

een succesvolle operatie had gehad. Dus wat te doen? Ruud nam Nikki samen met Misty die middag

nog mee naar één van haar geliefde plaatsen in het bos bij de Hooge Vuursche. Toen Ruud terug

kwam had Pearl nog voor nader overleg met de dierenkliniek gebeld en het bleek dat de verwachting

voor het overleven van de zware operatie, met haar hartprobleem, slechts 25% was en daarbij ook

nog dat de tumor zeer waarschijnlijk kwaadaardig was. Als Nikki de operatie zou overleven was de

kans bovendien heel groot dat haar hartprobleem zou verergeren. Om verder lijden te besparen

konden we niet anders dan tot euthanasie besluiten en dat zou de volgende dag gebeuren. Het zou bij

ons thuis gebeuren om zo min mogelijk stress bij Nikki te veroorzaken.

Diezelfde avond op dinsdag 27 juni zijn Pearl, Ruud met Nikki en Misty nog naar haar geliefde vijver

bij Birkhoven in Amersfoort gegaan. Nikki genoot ervan en is het water van de vijver nog ingegaan en

blafte nog naar een hond die volgens haar het water in moest. Toen we terugliepen naar de auto ging

dat moeizaam, omdat haar energie op was. Ze was die avond en nacht erg onrustig en voelde ons

verdriet en onrust en ongetwijfeld ook dat ze ernstig ziek was. Honden en zeker Kooikerhondjes zijn

erg sensitief. Ze ging dan voor ons staan en keek ons diep in de ogen. ’s Avonds kwam ze nog met

haar ‘Beertje’ aanlopen om nog even te spelen. ‘s Nachts kwam ze meerdere keren onze slaapkamer

inlopen om even bij ons te kijken. De volgende ochtend woensdag 28 juni 2023 was ze nog steeds

onrustig en keek ons diep in de ogen zoals Kooikers dat kunnen. Je wilt de tijd die we nog met haar

hadden, stilzetten of haar beter toveren, maar dat gaat helaas niet. Die middag kwam dierenarts

Jessica met assistente Riëlle om 14.35 uur bij ons thuis. Het ‘inslapen’ gebeurde rustig en vredig.

Na de eerste injectie die haar in diepe slaap zou brengen, kroop Nikki bij Ruud op schoot en viel bij

hem in slaap. Daarna werd de definitieve injectie ingebracht. Op woensdag 28 juni 2023, om 15.10

uur is Nikki gestorven op de schoot en in de armen van Ruud, met Pearl aan hun zijde.

Daarna hebben we Nikki met ‘Beertje’ naar het dierencrematorium in Naarden gebracht. Wat een

onwerkelijk gevoel toen we thuiskwamen en haar lege kussen zagen en ze ook niet meer lag onder

het bed of in de stoel van Ruud.

We zijn kapot van verdriet; veertien jaar en bijna vier maanden oud was ze geworden en al die tijd

waren we hele dikke maatjes geweest. Haar onvoorwaardelijke liefde en vriendschap moesten we nu

gaan missen. Dierenliefde is een wonder!

 

Maar o, wat zijn we dankbaar dat Nikki onze hond wilde zijn, dat zij haar leven met ons heeft gedeeld.

 

Lieve Nikki, we zullen jou nooit vergeten en nooit zul je uit onze harten verdwijnen!

 

 

Ruud en Pearl Mosk

Misty en Bolleke

Soest

 

 

Waiting At The Door

 

I was just a pup when we first met, I loved you from the start.

You picked me up and took me home, and placed me in your heart.

Good times we had together, we shared all life could throw. 

But years passed all too quickly, my time has come to go.

I know how much you miss me, I know your heart is sore

I see the tears that fall, when I'm not waiting at the door

 

You always did your best for me, Your love was plain to see.

For even though it broke your heart, You set my spirit free.

So please be brave without me, one day we'll meet once more.

For when you're called to Heaven, I'll be waiting at the door.

 

 

Twee Bruine Ogen

 

Als twee bruine ogen je vragen: Help me, want ik voel me niet zo fijn.

Mag je dan, omdat je voelt, dit is het einde, egoïstisch zijn?

Als je van de dokter hoort: Dit komt nooit meer goed

en ze krijgt steeds meer pijn.

Mag je dan, omdat je haar niet wilt missen, egoïstisch zijn?

 

Als twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan voorgoed

en je zonder haar naar huis moet

met haar riem in je hand en je hart vol pijn.

Dan probeer je jezelf te overtuigen dit was het beste,

ik mocht niet egoïstisch zijn….

 

Ruim 14 jaar was je bij ons,

elke dag samen was een feest.

En in al die fijne jaren is zij zelf

niet één keer egoïstisch geweest...

Rust zacht, lief meisje van ons.